این تویی که اغیار را ازدل های دوستانت زدودی تا آن که جز تو را دوست نداشتند ...آن که تو را از دست داد، چه به دست آورد ؟ و آن که تو را یافت، چه از دست داد ؟ آن که جز تو را به عنوان عوض پذیرفت، زیان کرد . [امام حسین علیه السلام ـ در دعایش ـ]

یک دریا عطش بر روی لب های خشکیده ات موج می زند.

یک آسمان اندوه از چشمان ترت جاری بود.

یک دنیا حسرت و اندوه بر سینه تنگت نشسته بود.

عباس! ای قمر بنی هاشم! فرات، از دور تو را می بیند و می گرید.

نخل های علقمه سر بر گریبان هم نهاده و های های می گریند.


85/11/3::: 9:44 ص
نظر()